Πότε πήγες τελευταία φορά τον εαυτό σου βόλτα;
Είναι ο πόνος, η μοναξιά που νιώθουμε. Δεν ξέρω για σας αλλά εγώ ενώ έχω αρκετό κόσμο γύρω μου που με αγαπά και κυρίως με σέβεται, νιώθω τόσο μόνη πολλές φόρες. Και τότε γίνονται τα λάθη… Την στιγμή που είσαι ευάλωτος, που είσαι πεσμένος, απελπισμένος. Αχ, αυτές οι ρημάδες οι στιγμές!
Είναι οι στιγμές που έχεις ανάγκη από μια αγκαλιά, από μια συντροφιά, από μια κουβέντα και είναι οι στιγμές που τα αναζητάς από λάθος ανθρώπους και τσούπ την τρώς την φόλα σου! Το ήξερες όμως γλυκούλα μου, οπότε μην κλαίγεσαι! Παρ” όλο λοιπόν που ήξερες, πήγες. Πήγες γιατί είχες την ανάγκη ρε διάολε! Είχες την ανάγκη να μη νιώθεις πια μόνος, να νιώσεις ότι έχεις κάποιον δίπλα σου, έχεις την ανάγκη να περάσεις όμορφες στιγμές! Αλλά έμειναν στιγμές, χωρίς συνέχεια.
Θα μου πεις κάτι είναι και αυτό από το τίποτα. Όχι! Χίλιες φορές τίποτα! Χίλιες φόρες να έπνιγες την ανάγκη σου να δοθείς ψυχικά, σωματικά και πνευματικά στον λάθος άνθρωπο! Οι λάθος άνθρωποι είναι μαθημένοι μόνο να κατασπαράζουν την ψυχή σου, που έχουν μάθει μόνο να παίρνουν δίχως να δίνουν, είναι μαθημένοι να παίρνουν μέχρι και την τελευταία σταγόνα συναισθήματος, αξιοπρέπειας, ανθρωπιάς και περηφάνιας που έχεις μέσα σου.
Αχ, είναι και πάρα πολύ καλοί ηθοποιοί! Ή μήπως εμείς πολύ χαζοί; Χμ… δεν θα μας έλεγα χαζούς, αλλά ανθρώπους που δεν έχουν φτιάξει το μέσα τους, που δεν τα έχουν καλά με τον εαυτό τους, χωρίς αυτοπεποίθηση.
Αν δεν σεβαστείς εσύ τον εαυτό σου, ποιος θα το κάνει; Αν δεν τον αγαπήσεις εσύ, τότε ποιός; Δεν φταίει ο άλλος που δεν σε σέβεται, δεν φταίει που δεν μπορεί να σε αγαπήσει. Και απλά καταβροχθίζει αυτά που του προσφέρεις και φεύγει. Δεν υπάρχει κάτι να τον κρατήσει, που και να υπήρχε σιγά μη το δίναμε εκεί αν ήταν αλλιώς τα πράγματα.
Γιατί καταβάθος ξέρουμε ότι δεν αξίζει μία, αλλά θέλουμε από κάπου να κρατηθούμε εκείνες τις σιχαμένες ευάλωτες στιγμές, την τύχη μου. Αλλά οοοοοοοχι δεν φταίει η τύχη σου κουκλίτσα μου και κούκλε μου, ΕΣΥ φταίς! Ναί, ναί εσύ! Εσύ που αναλώνεσαι στον κάθε τυχάρπαστο-η, που αντί να κοιτάξεις τον εαυτό σου κάθεσαι και το παίζεις μητέρα Τερέζα για τους άλλους. Τα παράσημα μας τέλειωσαν κι αν περιμένεις και ευχαριστώ, είσαι βαθιά νυχτωμένος! Ζούμε στην εποχή του »ότι αρπάξει ο ποπούλης μας» γλυκά μου παιδάκια.
Οι σχέσεις των ανθρώπων όπως βλέπετε όλοι, είναι πολύ δύσκολες πια και αυτό έχει να κάνει και με την παλιοκρίση, λες και τις στιγμές της κάνει το χρήμα. Την αγκαλιά, το χρήμα. Τα συναισθήματα, το χρήμα. Υπάρχουν βέβαια και αυτοί που ερωτεύονται μόνο με το χρήμα και ειλικρινά τους λυπάμαι. Σίγουρα για τους άντρες που είναι άνεργοι είναι πιο δύσκολα γιατί τους ευνουχίζει αυτό, αλλά είμαστε και εμείς ρε διάολε που δεν θα κάτσουμε να δούμε το Ε9 του άλλου. Μπατιράκι εγώ, μπατιράκι και εσύ! Θα τρώμε ηλιόσπορα στην πλατεία και θα είναι μαγικά!
Δεν είσαι ο μόνος-η που δεν έχει λεφτά και δουλειά, είμαστε πάρα πολλοί αν αυτό σε παρηγορεί. Ούτε τεμπέληδες είμαστε, να δουλέψουμε θέλουμε! Αφού λοιπόν είμαστε άνεργοι έχουμε άπλετο χρόνο και να στέλνουμε χιλιάδες βιογραφικά, αλλά και να δουλέψουμε λίγο το μέσα μας. Θυμάσαι πότε πήγες για τελευταία φορά τον εαυτό σου βόλτα; Θυμάσαι πότε τον άκουσες; Κάθε μέρα ουρλιάζει »ΞΥΠΝΑ», τον ακούς; Φτύνει αίμα από το ουρλιαχτό, αλλά εσύ κοιμάσαι, ζείς στο παραμύθι… Ε, ψιτ μαγκάκια μου ας γυρίσουμε στην πραγματικότητα και στο τώρα!
Βγάλτε βόλτα τον εαυτό σας, πηγαίντε τον κάπου που του αρέσει πολύ, που νιώθει όμορφα και αφήστε τον να σας μιλήσει! Έχει να σας πεί πολλά, έχει να σας πεί τις πραγματικές του ανάγκες, αυτά που πραγματικά χρειάζεται για να είναι καλά. Σσσσσ, άκου τον…. Μη τον πνίγεις…. Δεν θέλει να γίνει ένας αριθμός και αυτός όπως τόσοι συνάνθρωποι μας που έδωσαν τέλος στην ζωή τους γιατί δεν άντεχαν άλλο. Κι αν κάποτε σε εγκαταλείψουν όλοι, μόνο εκείνος θα στέκει εκεί μαζί σου, μόνο αυτόν έχεις μανάρι μου!
Διαβάστε ολόκληρο το άρθρο εδώ