Δύναμη Ψυχής

Είναι σαν να πνίγεσαι. Και ενώ κουνάς χέρια και πόδια για να βγεις στην επιφάνεια, κάτι σε κρατάει κάτω. Μια ανώτερη, άγνωστη δύναμη. Και δεν μπορείς να αναπνεύσεις. Νιώθεις τους σφυγμούς σου να ελαττώνονται και να γίνονται βαρείς και ράθυμοι. Τα μάτια θολώνουν, τα άκρα εξασθενούν, και το μυαλό σταματά να σκέφτεται… Είναι σαν να βλέπεις ένα όνειρο όχι και τόσο ιδανικό. Και ενώ θες να τρέξεις, να ξεφύγεις από αυτή την δυσάρεστη κατάσταση, τα άκρα σου σε εγκαταλείπουν, και δεν μπορείς να το κουνήσεις ρούπι. Και βλέπεις τον κίνδυνο να πλησιάζει. Όλο και πιο κοντά, όλο και πιο γοργά. Και εσύ, εκεί, ακίνητος, κοιτάς το τέλος να έρχεται και οι ελπίδες σου αρχίζουν να εξατμίζονται και παραδίδεσαι στην μοίρα, στο γραφτό σου… Είναι σαν να πατάς σε κινούμενη άμμο. Όσο και να προσπαθείς να τρέξεις για να ξεφύγεις, ο τόπος όλος κινείται και σε ρουφάει μέσα του. Νιώθεις να έχεις βαλτώσει. Σιγά σιγά δεν μπορείς να κουνήσεις ούτε τα πόδια σου και βουλιάζεις στον βούρκο της απελπισίας. Και το μόνο που μπορείς να κάνεις είναι να βάλεις τις φωνές. Να φωνάξεις για την ζωή σου, για τα όνειρά σου και τους στόχους σου, μήπως σε ακούσει ο Θεός και σε βοηθήσει. Γιατί, κανείς άλλος δεν θα είναι εκεί να σου απλώσει το χέρι να σε τραβήξει. Ακόμη και οι πιο κοντινοί σου άνθρωποι. Ενδεχομένως και εκείνοι να βουλιάζουν στον δικό τους βούρκο, στην δική τους απελπισία, κουβαλώντας τα προβλήματα και τις συμφορές που τους κληροδότησε η άδικη ζωή.

Πολλές φορές το νιώθουμε στην ζωή μας. Πως η ελπίδα έχει σβήσει. Πως όλοι και όλα είναι εχθρικά απέναντί μας. Πως τίποτε δεν πάει καλά, και όσα στοχεύαμε να πετύχουμε τώρα φαίνονται αδύνατα, σχεδόν ουτοπικά. Και ίσως να αισθανόμαστε και μοναξιά. Ο άνθρωπος είναι το πιο μοναχικό είδος στον πλανήτη. Ξέρει να χτίζει τείχη γύρω του, να τραβάει κουρτίνες, να κλείνει τηλέφωνα και να εξαφανίζεται. Και αυτό γιατί πονάει. Όλοι πονούνε σε αυτό τον τόπο. Πολλές φορές νιώθουμε πως όλα γύρω μας πάνε στραβά. Τίποτα δεν μας ευχαριστεί, κανείς δεν μας ικανοποιεί, και χάνουμε την ηρεμία μας. Πολλοί τρελαίνονται, και δεν μπορούν να χειριστούν την κατάσταση. Ή μπορούν, απλώς φοβούνται να αναλάβουν το κόστος της ευθύνης για ό,τι προκύψει στη συνέχεια. Ευθυνόφοβοι, δειλοί, μικροσκοπικοί να αντέξουν τις διαστάσεις της ζωής, τις διαστάσεις της καθημερινότητας.

Υπάρχουν όμως και ορισμένοι, που παρά την δυσκολία της στιγμής, δεν το βάζουν κάτω. Μπροστά στον μεγάλο κίνδυνο δεν λιποτακτούν, αλλά μέσα τους αναζωπυρώνεται το θάρρος και η αξιοπρέπεια. Αξιοπρέπεια για να μην αφήσεις την τύχη να σου καθορίσει την ζωή, αλλά να την αρπάξεις από τα κέρατα και να την κατευθύνεις εσύ, όπου πιστεύεις ότι είναι σωστό. Οι άνθρωποι αυτοί δεν φοβούνται να ρισκάρουν, και πολεμούν μέχρι να δακρύσουν αίμα και να σκίσουν τα χέρια τους. Θυσιάζονται για όλα όσα τους αξίζουν. Για όλα όσα τους στέρησε η ζωή, και οφείλουν να τα αποκτήσουν και να τα χαρούν. Και δεν είναι εγωιστές, αλλά δίκαιοι. Τους πνίγει το δίκιο. Αυτό είναι που τους δίνει και την ώθηση να ξεκολλήσουν και να προχωρήσουν στην ζωή τους. Δεν μοιρολατρούν. Ο χρόνος είναι χρήμα για να κάθονται να κλαίνε την τύχη τους. Χαμογελάνε σε όλους, και ας πονούν από μέσα. Και ποτέ τους δεν λένε ποτέ, ούτε ψάχνουν θαύματα σε ένα τίποτα μικρό. Ψάχνουν να βρουν έναν άλλον ουρανό, γι’ αυτούς και τα όνειρά τους. Και ενώ οι πιθανότητες να το πετύχουν είναι ελάχιστες, το θάρρος, και όχι το θράσος, τους ανταμείβει με τον καλύτερο τρόπο.

Οι άνθρωποι αυτοί, μαχητές της ζωής, δεν ξέρουν τίποτε, αλλά μαθαίνουν ψάχνοντας. Κυνηγούν τα όνειρά τους. Δεν τα εγκαταλείπουν. Αν εγκαταλείψεις το όνειρό σου, τότε θα σε εγκαταλείψει και εκείνο. Έτσι έχει το πράγμα. Έτσι φρόντισε η ζωή για μας τους θνητούς. Η ζωή είναι ένας αγώνας αντοχής, και όχι ταχύτητας. Αντοχής απέναντι στις κακουχίες και τρικλοποδιές της ζωής, που θέλουν να σε βάλουν κάτω, να σε χτυπήσουν αλύπητα. Αν κλείσεις όμως τα μάτια απέναντι στον φόβο, τότε ποτέ δεν θα δεις τον έναστρο ουρανό, απλώς θα ζεις στο σκοτάδι, στον φόβο του “ίσως” και του “αν”. Πρέπει να αντιμετωπίσεις τους δαίμονές σου για να βγεις νικητής.

Με το να τους δίνεις παράταση στην καθημερινότητά σου, σε ερειπώνουν, λίγο λίγο κάθε μέρα. Καταντάς σκιά του εαυτού σου. Δεν είσαι άνθρωπος. Ο άνθρωπος δεν ήξερε, αλλά έμαθε να αγωνίζεται για να επιβιώσει. Γιατί συνεχώς προσπαθούσε. Η λογική του ανθρώπου ίσως να μην είναι τόσο δυνατή για να διαχειριστεί όλες τις τρικυμίες της ζωής. Πολλές φορές κομπιάζει και αναμφίβολα έχει κάποια όρια. Όμως η ψυχή του είναι άβυσσος, και έχει δύναμη ικανή να μετακινήσει βουνά με το πείσμα της, να κάνει τη νύχτα μέρα, και τον ήλιο να δύσει από την ανατολή. Αυτό ξεχωρίζει και τους ανθρώπους που αγωνίζονται και δεν τα παρατούν εύκολα, από εκείνους που «βάζουν το κεφάλι να πεθάνουν» μόλις βρουν μια δυσκολία. Μια εσώτερη και γνήσια κινητήρια δύναμη. Η δύναμη της ψυχής.

Χορέψτε τις ανάγκες σας, τραγουδήστε τη μουσική που ακούτε μόνο εσείς και πιστέψτε με δεν υπάρχει τίποτε πιο υγιές από το να είσθε ευγενικοί με την ψυχής άλλωστε μην ξεχνάτε πάντα θα την κουβαλάτε μαζί σας!!!! Δώστε της τροφή!!!!

κείμενο της Δύναμη Ψυχής | Tου Νικόλαου Μπάρδη