Αλλαγή: μια λέξη πολλά συναισθήματα!

Αλλαγή. Είναι, συνήθως, η λέξη που σου προκαλεί τα πιο ανάμεικτα συναισθήματα που δύσκολα μπορείς να περιγράψεις. Συνοδεύεται από έναν κόμπο στο λαιμό είτε χαράς είτε λύπης μα πάνω από όλα δεν αποφεύγεται ποτέ.

Ο άνθρωπος είναι σε μια συνεχόμενη κατάσταση αλλαγής, ακόμη και το οξυγόνο που περνάει μέσα σου φιλτράρεται, αλλάζει μορφή και εκπνέεται για να συνεχίσεις να υπάρχεις.

Η αλλαγή είναι βαθιά ριζωμένη στον γενετικό σου κώδικα, έχεις τη δυνατότητα να την οσμίζεσαι πριν έρθει, να τη χαρτογραφείς όταν σε πλησιάζει και να προσαρμόζεσαι όταν αυτή έχει φθάσει κοντά σου για τα καλά. Είναι κατασκευαστική σου λειτουργία, για αυτό άλλωστε έχεις καταφέρει να επιβιώσεις. Είσαι παιδί της αλλαγής, είτε σου αρέσει είτε όχι.

Πως γίνεται μια εργοστασιακή λειτουργία να σου φέρνει τόση σύγχυση και η προσαρμοστική λειτουργία που όλοι, λίγο ή πολύ, έχουμε να θυσιάζεται σε βωμούς που σε οδηγούν στην εξάλειψη;

Είναι ο φόβος του καινούργιου ή η προσκόλληση στο γνώριμο που σε οδηγεί σε κατάσταση ακινησίας;

Το καινούργιο έρχεται πάντα στη ζωή σου συνοδευόμενο από ένα πέπλο μυστηρίου το οποίο δεν ξέρεις αν κρύβει κάτι αγγελικό ή διαβολικό από κάτω του. Το θάρρος, η πίστη ή ακόμη και η απλή βλακεία είναι συνήθως αυτά που σε κινητοποιούν να το ανακαλύψεις. Άλλες φορές, η έμφυτη ανθρώπινη περιέργεια έρχεται να σε κάνει να ανακαλύψεις νέα μέρη να κατασκηνώσεις με περισσότερη τροφή και ευκολότερη πρόσβαση σε νερό. Η ίδια περιέργεια, βέβαια, που σκότωσε τη γάτα.

Στο γνώριμο, δεν χρειάζεται να μαντέψεις είναι ασφαλές ή τουλάχιστον ήταν κάποτε. Μπορείς να εγγυηθείς στον εαυτό σου πως μπορείς να το αναγνωρίσεις αν δεν είναι πλέον; Το εσωτερικό σου μάτι τεμπελιάζει για να διασφαλίσει τη μακροζωία σου, κοιτάζει αλλού γιατί, συχνά, το ρίσκο είναι μεγάλο.